به بهانه روز خبرنگار و شرایط خبرنگاران در جامعه؛

“زخم های نشسته بر جان همه ما یکی ست”

حالا که مسؤلین  گوشی برای شنیدن صداهای ما ندارند یا اصلا قرار نیست صدایی بشنوند.

حالا که همه چیز جز سیاست در حال فراموشی و تخریب است، اقتصاد هم زورش به فرهنگ رسیده و چون موریانه کم کم درحال خوردن آن است، ما می نویسیم: 

زندگی در شتاب زدگی های نان و شکم بیهوده به هرز رفته و زخم های نشسته بر جان همه ما یکی ست. 

می نویسیم: در جای جای این جغرافیا عمرها برای لقمه نان صرف شد و وقتی تلاش برای زنده ماندن  اولویت اول باشد، دیگر فرهنگ و تاریخ و آینده  و… به چه کارمان می آید؟!

می نویسیم: در این روزگار که سیاست اولویت اول دیکته شده می باشد! هنوز امیدی هست و این امید به همت دلسوزانی ست که جان و جوانی خویش را در عرصه فرهنگ هزینه کرده اند تا به نوعی نقش مثبت خود را در تاریخ و فرهنگ و جغرافیا و… به یادگار بگذارند.

می نویسیم اما بدانید: فردی که مدام در کشمکش اقتصاد و هزینه است دیکر حتی فرهنگ نفس کشیدن خویش را فراموش کرده و حالی برای زیستن ندارد، چه برسد به امید اینکه بتواند زمختی زندگی را به زیبایی گره بزند.

مرداد ماه ۱۴۰۳ /✍🏻محمد شکوهی